منظور از تابش، گسیل تمامی طیف الکترومغناطیسی و نیز همه ذرات کشف شده اتمی و زیر-اتمی است. پرتوهای تابش می‌توانند با هسته‌ها و الکترون‌های اتمی محیطی که در آن منتشر شده‌اند برهمکنش کنند. در یک برهمکنش، انرژی و مسیر اولیه تابش فرودی تغییر پیدا می‌کند و یا تابش جذب می‌شود. برهمکنش ممکن است با گسیل یک یا چند ذره ثانویه نیز همراه باشد. احتمال وقوع یک برهمکنش به نوع و انرژی پرتو فرودی و همچنین ماهیت محیط تحت تابش وابسته است. انرژی انتقالی از طریق تابش به محیط در نهایت به صورت گرما تلف می‌شود. برای مطالعه برهمکنش تابش با ماده می‌توان آنرا به دو بخش تقسیم کرد:
- تابش ذرات باردار (یون و الکترون)
- تابش بدون بار مانند فوتون و نوترون.
ذرات باردار عموماً از طریق نیروی کولنی با الکترون‌های محیط برهمکنش کرده و انرژی خود را از دست می‌دهند. از طرف دیگر تابش‌های بدون بار با ایجاد ذرات باردار که به نوبه خود برهمکنش کولنی دارند با محیط برهمکنش می‌کنند.