به گزارش پایگاه اطلاعرسانی سازمان انرژی اتمی ایران، این آزمایش یک پیشرفت بزرگ تاریخی محسوب میشود.
همجوشی هستهای فرآیندی است که طی آن دو هسته سبک با هم ترکیب میشوند و با آزاد کردن مقدار فراوانی انرژی، یک هسته سنگینتر را تشکیل میدهند.
آزمایشگاه لارنس لیورمور از دهه 1960 به دنبال استفاده از لیزر برای القای همجوشی در یک محیط آزمایشگاهی بوده است و به همین منظور، مجموعهای از سیستمهای لیزری قدرتمند را ساخت که به مرور منجر به ایجاد تأسیسات ملی احتراق (NIF) در آزمایشگاه ملی «لارنس لیورمور» شد که به عنوان بزرگترین و پرانرژیترین سیستم لیزری جهان شناخته میشود.
در این مرکز از پرتوهای لیزری قدرتمند برای ایجاد دما و فشاری مشابه آنچه در هسته ستارگان و سیارات غول پیکر وجود دارد، استفاده میشود.
در این آزمایش مهم که برای نخستینبار مبنای علمی انرژی همجوشی محصور اینرسی (IFE) را اثبات میکند، بهمنظورایجاد احتراق همجوشی و دستیابی به 3.15 مگاژول انرژی، از 192 لیزر برای رساندن 2.05 مگاژول انرژی فرابنفش به گلوله سوخت دوتریوم-تریتیوم استفاده شده است.
محصورسازی اینرسی یکی از دو رویکرد تجربی اصلی برای همجوشی هستهای بوده که در حال حاضر در مرحله مطالعاتی است؛ همچنین در رویکرد دوم از میدانهای مغناطیسی قوی برای محصورسازی و مهار پلاسمای داغ در محفظهای مانند توکامک استفاده میکنند.
دولت ایالات متحده در اوایل سال جاری میلادی یک «چشمانداز دهه» را برای تسریع پروژه انرژی همجوشی مبتنی بر سیستمهای توکامک ارائه کرد و در همین زمینه، وزارت انرژی این کشور اعلام کرد که در حال راهاندازی مجدد یک برنامه گسترده و هماهنگ انرژی همجوشی محصور اینرسی در ایالات متحده است. بر اساس گفتههای مسئول آزمایشگاه «لارنس لیورمور»؛ اگرچه به لحاظ علمی و فنی موانع بسیار مهمی در زمینه استفاده از انرژی همجوشی محصور اینرسی بهمنظور تولید برق وجود دارد، اما میتوان امیدوار بود که با تلاشی هماهنگ، طی چند دهه آینده یک نیروگاه برق با استفاده از این تکنولوژی ساخته شود.